VAKANTIE NAAR DUITSLAND – TERUG NAAR MIJN JEUGD
Maandag 14 augustus 2017, de eerste echte vakantiedag. Tijd om direct in actie te komen. Ik besloot om meteen op de eerste dag naar Assmannshausen te fietsen. Thuis had ik al bekeken hoe ver dat zou zijn, namelijk ongeveer 25 kilometer. Dat staat gelijk aan een fietstocht van Beverwijk naar Heerhugowaard en zo’n tocht heb ik al eens ondernomen, dus dat mocht geen probleem zijn.
De dag startte overigens zonder ontbijt in het hotel, want ontbijt wordt daar vreemd genoeg niet op maandag geserveerd. Ook niet op zaterdag en zondag trouwens, maar dat heeft er vooral mee te maken dat er dan geen personeel aanwezig is. Het is een klein hotel, gerund door een echtpaar dat zelf op werkdagen elke ochtend aanwezig is. In de middag zijn ze er niet en ’s avonds verdelen ze de taken onderling. Op maandag en woensdag heeft zij bardienst, op dinsdag en donderdag verschijnt hij. Vrijdagavond is de bar gesloten, evenals in het weekeinde. Dit hotel wordt namelijk vooral bezocht door zakenmensen en monteurs, die beroepshalve in de omgeving moeten zijn. Deze gasten vertrekken doorgaans op vrijdag al, zodat ze het weekeinde thuis kunnen doorbrengen. Ik wist vooraf dat er geen ontbijt op maandag zou zijn, dus daar had ik rekening mee gehouden.
Rond 09:00 uur maakte ik me gereed voor vertrek. Haast was er niet, ik had immers de hele dag de tijd. Om in Assmannshausen te komen, moet je de Rijn oversteken. Ik herinner me uit de verhalen, die mijn moeder vroeger vertelde, dat ze voor boodschappen soms naar Bingen ging. Bingen ligt aan de zuidoever van de Rijn, recht tegenover Rüdesheim. Rüdesheim ligt naast Assmannshausen, of beter gezegd “om de hoek”, want deze twee plaatsen liggen in een bocht van de Rijn. Stel je eens voor, hoe dat vroeger ging. Mijn moeder had geen auto en geen fiets. Alles deed ze lopend. Ze moest dus eerst van Assmannshausen naar Rüdesheim lopen, dat is een afstand van ongeveer vijf kilometer. Daarna moest ze met de veerpont naar de overkant en vervolgens de stad Bingen inlopen. Tenslotte moest ze dan, compleet met zware boodschappentas, weer terug.
Ik vertrok vanaf de parkeerplaats naast het hotel in Heidesheim en fietste in westelijke richting. Je komt dan dwars door de dorpskern, langs de kerk en uiteindelijk buiten de bebouwde kom. In Duitsland is het gebruikelijk dat op het bord “Einde bebouwde kom” ook meteen wordt aangegeven wat de eerstvolgende plaats is en hoeveel afstand daartussen ligt.
Vier kilometer te gaan dus tot aan Ingelheim. Als fietser krijg je te maken met een steeds wisselende situatie. Soms is er een fietspad, soms ook niet. In dat geval moet je gewoon op de weg rijden, waar de auto’s met tachtig kilometer per uur voorbij razen. Ik kom hier later nog op terug. Het landschap is erg mooi, dus onderweg viel er in elk geval voldoende te zien.
En jawel, na een minuut of twintig in kalm tempo fietsen bereikte ik de eerste huizen van het stadje Ingelheim.
Dit stadje telt nog geen 25.000 inwoners en was ooit de woonplaats (en sterfplaats) van Multatuli. Voor de inwoners van de kleinere, omliggende dorpjes is het de meest voor de hand liggende keuze als er wat gewinkeld moet worden. Het aanbod is niet enorm groot, maar je kunt er in elk geval het een en ander krijgen.
Na kort in het centrum van Ingelheim te hebben rondgekeken, vervolgde ik de weg die me zou brengen naar de volgende stad: Bingen.
Maar wat zou Duitsland zijn zonder wegwerkzaamheden? Waar ik op de heenreis in Nederland geen enkele afzetting was tegengekomen, had ik er in het eerste half uur over de Duitse snelwegen al drie gezien. Ook op de wegen tussen de verschillende dorpjes en stadjes wordt volop gewerkt, zoals je hierboven kunt zien. Voor fietsers was overigens een keurig afgezet pad gemaakt. Een aantal minuten later kom je vervolgens in een ander deel van de stad Ingelheim terecht.
Nog twaalf kilometer te gaan tot Bingen. Aan het einde van deze weg kom je in een woonwijk terecht met daarachter weiland en bossen. Door dit gebied blijkt zich een fietspad te slingeren. Omdat er geen routebordjes stonden, heb ik het even gevraagd aan twee dames die aan het wandelen waren. Jawel, dit pad leidde inderdaad naar Bingen. “Een mooie route”, voegden ze eraan toe.
Op de bovenstaande foto lijkt het alsof het pad zich dwars door een bos slingert, maar schijn bedriegt. In werkelijkheid staat er aan beide zijden slechts één rij bomen. Links bevindt zich daarachter de snelweg, rechts een weiland. Niet veel later bereik je de rand van de stad Bingen.
De weg leidt langs wat woningen, vervolgens een stuk langs de spoorlijn en tenslotte kom je aan bij de oever van de Rijn, waar de veerpont vertrekt.
Waar in IJmuiden een veerdienst van GVB in opdracht van Rijkswaterstaat voetgangers, fietsers en bromfietsers gratis naar de overkant brengt, moet bij Bingen iedereen betalen voor de overtocht. De veerdienst is commercieel en dat heeft natuurlijk zijn prijs. Voor fietsers is die prijs € 2,50 per overtocht. Natuurlijk zijn er ook abonnementsvormen verkrijgbaar voor mensen die dagelijks de Rijn moeten oversteken, maar voor mij was twee keer een enkele reis het voordeligste alternatief. Van de veerdienst wordt overigens goed gebruik gemaakt. Ik vroeg de medewerker die me het kaartje verkocht of dit de enige mogelijkheid was om aan de overkant te komen. “Nee hoor”, antwoordde hij. “Er is ook een brug.” Toen ik informeerde waar die brug dan is, antwoordde hij: “Dertig kilometer verderop.”
Zodra je aan de overkant bent, ben je direct in een andere wereld. Ten eerste ben je niet meer in de deelstaat Rheinland-Pfalz, maar in de deelstaat Hessen aangekomen. Ook het landschap is er meteen heel anders. Dat komt vooral door de glooiing van het landschap, want aan de noordelijke Rijnoever liggen op deze plaats de zogenoemde wijnbergen. Hier verbouwen de wijnboeren hun druiven en hier wordt de wijn gemaakt die Rüdesheim in de loop der jaren beroemd heeft gemaakt in binnen- en buitenland.
Het einddoel van de reis is bijna bereikt. Vanuit Rüdesheim naar Assmannshausen is het ongeveer vijf kilometer. De vraag is alleen hoe je er als fietser moet komen. De meest voor de hand liggende route tussen de twee plaatsen is de weg die loopt tussen de Rijnoever en de spoorlijn, maar dat is een autoweg zonder fietspad. Op de autoweg mag niet gefietst worden en het aanleggen van een fietspad schijnt in gang te zijn gezet, maar daar had ik nu niets aan. Ik moest dus op zoek naar een andere route. Op goed geluk probeerde ik wat straatjes, die in de juiste richting lopen, maar die liepen allemaal dood. Ik ben dus eerst maar wat gaan rondfietsen in Rüdesheim, om te zien of er een logische fietsverbinding naar Assmannshausen te vinden was.
De bekendheid die Rüdesheim verwierf vanwege de goede wijnen, hebben de plaatselijke ondernemers goed weten uit te buiten. Het is een echte toeristenplaats geworden met, naast prachtige karakteristieke panden, volop souvenirwinkels, restaurants en natuurlijk wijncafés.
Bij één van de restaurants kwam net een vrachtwagen langs om nieuwe drankvoorraden te bezorgen. Ik sprak de chauffeur aan en informeerde hoe ik het beste per fiets naar Assmannshausen kon rijden. Hij keek bedenkelijk. Er blijkt in feite geen fatsoenlijke fietsroute die kant op te zijn. Toch kwam hij met een oplossing: bovenlangs! Hij wees me in een bepaalde richting en legde uit dat ik via de wijnbergen het pad moest vervolgen. Dan zou ik in Aulhausen uitkomen, vanuit daar kon ik dan terug naar Assmannshausen. Aulhausen kende ik qua naam nog van vroeger. Mijn moeder ging er ter kerke, omdat in Assmannshausen geen katholieke kerk staat. Ik bedankte de chauffeur vriendelijk voor de informatie en ging op zoek naar het pad dat hij beschreven had.
Dit pad dus! Bepaald geen pretje, om daar met een gewone stadsfiets op te moeten rijden. Maar goed, het was de enige optie. Gelukkig veranderde het pad geleidelijk en werd de kwaliteit beter.
Fietsen doe ik vrijwel dagelijks, maar fietsen tegen een steile helling op doe ik vrijwel nooit. Die hebben we immers nauwelijks in Nederland. Nu moest ik eraan geloven. Een behoorlijke inspanning werd van me verlangd om deze wijnbergen te kunnen trotseren. Vrijwel niet te doen voor een doorsnee fietser. Ik ben dan ook enkele malen afgestapt om even wat op adem te kunnen komen.
Al die tijd reed ik ‘op goed geluk’ naar boven, want bordjes met aanduidingen van de route waren ook hier niet te vinden. Tot ik opeens, bij een zijpad naar een pand, een bordje zag staan. Ik bleek in elk geval op het juiste spoor te zitten.
De zekerheid over de richting was niet van lange duur. Al snel kwam ik uit bij een soort driesprong, opnieuw zonder bordjes. De onderstaande foto toont de driesprong terwijl ik er al voorbij ben en er op terug kijk. De weg die je recht voor je ziet is dus in feite de weg waar ik uit kwam.
Over het algemeen geldt dat je rechtdoor moet blijven rijden zolang er geen borden zijn die anders aangeven. Voor de zekerheid heb ik toch maar even twee mensen aangesproken die ik vijftig meter eerder bij een uitkijkpunt had zien staan. Zij bevestigden dat Assmannshausen rechtdoor was. Jammer, want die weg was niet bepaald fijn om op te rijden. “Nee, dat klopt. Maar dat is alleen het eerste stukje”, zei de man.
Het ‘eerste stukje’ bleek alsnog uit enkele kilometers te bestaan. Of voelde dat alleen zo? Hoe dan ook, geleidelijk werd het weer wat beter en wat vooral wel meehielp was het feit dat het, vanaf de driesprong, alleen nog maar bergafwaarts ging. Tot ik uiteindelijk het dorpje in het vizier kreeg.
Zou het me lukken om hier nog wat sporen van mijn jeugd terug te vinden? In het volgende deel van mijn verslag vertel ik hoe de dag verder verliep.
EERDERE DELEN: