Mijn bezoek aan De Bazaar rond ik af met een bezoek aan het pad waar uitsluitend handelaren in groente en fruit staan. Met het oog op de avondmaaltijd wil ik er een krop ijsbergsla kopen. Terwijl een Turkse koopman luidkeels zijn aardbeien aanprijst, ontwaart hij opeens een bekende in de massa. Kennelijk heeft hij de man lang niet gezien, want op zijn uitbundige en hartelijke begroeting laat hij volgen: “Ik dacht jij dood.” Hilariteit bij zowel de omstanders als zijn collega. Na de hand van de oude bekende te hebben geschud, kijkt de koopman rond en vraagt wie er aan de beurt is. Ik ben de eerstvolgende wachtende en steek dus mijn hand op. Ik bestel een krop ijsbergsla, waarop de koopman direct reageert: “Aanbieding, meneer. Twee voor 1,50 vandaag.” Ik besluit twee kroppen ijsbergsla te nemen en geef derhalve een goedkeurend knikje. Hij legt de handelswaar voor me neer en wil het geld in ontvangst nemen. Helaas bevat mijn muntenhouder niet voldoende munten om 1,50 aan de koopman te kunnen betalen. Ik zeg: “Doe toch maar één krop.” Verbaasd kijkt hij me aan. “U stelt me teleur.” Direct daarop maakt hij me duidelijk dat één krop een hele euro kost. Ik toon hem de bijna lege muntenhouder. Slechts enkele muntjes van vijf cent en een muntje van tien cent zijn zichtbaar. De losse euro heb ik al in mijn hand. Ik overhandig het muntstuk en de koopman legt één krop ijsbergsla weer terug in het krat. Terwijl ik hem vriendelijk groet en aanstalten maak om de hal te verhalen, zegt hij: “Chef, wacht even!” Hij draait zich om, rommelt wat en draait zich weer naar mij toe. Vervolgens steekt hij zijn hand uit om me iets te geven. In de door mij opgehouden rechterhand stopt hij een muntje van twintig cent en een muntje van vijf cent. Ondanks het feit dat ik slechts één krop ijsbergsla van hem kocht, berekende hij me alsnog de actieprijs. Dat ik in mijn zak nog een biljet van vijf euro heb, is hem onbekend.
